nag donate ulit ako ng dugo kanina. parang panata ko na yata ito. every two months kasi ay nagpupunta ako sa kung saan ang blood drive ng red cross sa city namin at nagbibigay ako ng dugo. gustong gusto kasi ng mga bampira ang dugo ko dahil type O (as in okray) , i.e., universal donor. ibig sabihin kung mayroong nabaril sa daliri habang nangungulangot at nangailangan ng dugo, pwede nilang gamitin ang dugo ko, kahit anong blood type pa sila.
pakiramdam mo ay parang may isang milyong hinulugang taktak sa tabi mo pag nakasilip ka sa gilid ng niagara falls. dumalaw kami rito last week nung nasa canada ako dahil kasali ito sa trabaho ko. oo virginia, walang personalan. trabaho lang talaga. late afternoon na kami nakarating at tamang tama sa paglubog ng araw at pagsikat ng buwan. buti nga nakahabol kami. balita ko kasi eh pinapatay na raw ang niagara falls sa gabi kasi nagtitipid na sa tubig ang gobyerno.
ang paboritong pagkain ng mga matrona, mga hindi na virgin at mga lalaking mahilig sa lalaki. hindi lang titi ang kropek na ito. it’s SUPER Titi. at hindi lang 1 or 2, it’s SUPER Titi 33. hindi kayo tataba dahil bwakanginangyan wala itong cholesterol. kung interesado kayo, for sale ito sa 99 Ranch, yung asian store chain dito sa california.
ang picture ay galing ito sa kaopisina kong si johnny-O na kapareho kong pinoy na malibog pero hindi nga lang siya marunong magsalita ng tagalog except to say “malaki ang titi ko“.
.flickr-photo { border: solid 2px #000000; } .flickr-yourcomment { } .flickr-frame { text-align: left; padding: 3px; } .flickr-caption { font-size: 0.8em; margin-top: 0px; } 
lamang lang si junnie sa akin ng dalawang paligo pero pareho kaming guwapo. pitong na taon na kaming magkakilala pero ngayon lang kami nagkita. yan ang magic ng pagkakaibigan sa pamamagitan ng internet. hindi mo na kailangan ngayon mag brush ng teeth para may makilala online at patuloy ka nilang kakaibiganin kahit hindi ka pa naligo.
pag wala ang asawa mo sa bahay, magulo ang buhay. simula nung umuwi si jet sa pilipinas, nag-iba ang oras ng pagkain ko, nakakatulog ako ng wala sa oras at nagigising ng madaling araw. tanginangyan. tapos pagdating sa opisina, gusto mong magtrabaho na lang kasi wala ka rin namang dadatnan pag-uwi mo. sulit tuloy ang ibinabayad ng boss ko sa akin, may interest pa. out of whack ata ang tawag ng mga amerikano rito. i am out of whack at ang mission ko for the next few days is to get back into the rhythm of the conga.
but for now, it’s 2 in the fucking morning and i am still awake. manonood na lang siguro ako ng soft porn sa HBO. gardenget.
paminsan-minsan lang ako nakakaramdam ng racism sa amerika. nakakainis nga, kasi sa kapwa pilipino ko pa ito na experience kahapon. tinutulangan ko si jet na magbuhat ng mga bag pauwi ng pilipinas at hinarang ako ng isang taga PAL and in a very rude way na parang ako ang pinaka tangang tao sa buong mundo said, para sa mga pasahero lang ang linya sa counter (sabay finger point repeatedly sa isang maliit na sign that says “for passengers only”). to add insult to injury, pagkatapos niya kaming bastusin ay bigla siyang naging pakyut doon sa dalawang amerikano sa likod namin. sa sobrang pagkainsulto ay hindi ako nakapagsalita at naiinis ako sa sarili ko dahil ang dami kong naiisip ngayon na sabihin sa kanya na mga mabulaklak na salita na hindi ko nasabi kahapon.
doon sa matabang lalaking ticket inspector ng philippine airlines sa Los Angeles International Airport: putangina ka, ang bastos mo. sana kunin ka na ni lord. dahil sa iyo, hinding hindi ako sasakay sa philippine airlines kahit kailan at mas gugustuhin ko pang lumangoy na lang pauwi sa pilipinas kaysa sumakay sa eroplano ninyo.
– – – – – – – –
pakinggan ang audio podcast ng blog na ito sa iTunes
.flickr-photo { border: solid 2px #000000; } .flickr-yourcomment { } .flickr-frame { text-align: left; padding: 3px; } .flickr-caption { font-size: 0.8em; margin-top: 0px; } 
pabalik na ako sa california, paalis naman si jet pauwi ng pilipinas. yumao na ang daddy niya and she needs to be with her family.
i will miss him terribly.
i love montreal. it’s a real city with real people. so far, lahat ng nakausap ko ay mabait, accomodating at magaling mag french. sayang nga lang at english lang at cebuano ang alam kong language bukod sa tagalog kaya hindi ko sila makausap except to say “merci beaucoup” na parang ilocano pakinggan pag ako ang nagsalita.
minsan yung tatlong oras ay mas mahirap bunuin kaysa twelve hour time change. nasa east coast ako ngayon. sa montreal canada, to be exact. kakarating ko lang kaya yung body clock ko, sinasabing 4:30 pa lang ng madaling araw pero 7:30 na ng umaga rito. pag silip ko sa bintana ng hotel room ay tirik na ang araw pero inaantok pa ako.
nasa canada ako this week. customer visit sa montreal at toronto. ano ba makikita sa canada bukod sa bwakanginang kick ass poutine at mga taong mahilig magsabi ng “Eh”?
P.S. – sana makita ko si leonard cohen.
Batang Kaning Lamig 
