LOS ANGELES, California. Ang driver ng van ko galing ng airport pauwi sa bahay ay pinoy. Pano ko nalaman? May tumawag kasi sa kanya at ang pinaka “hello” niya ay – “tangina ka, buhay ka pa”
Monthly Archives: September 2011
Irony
Jesus Weeps?
Ang Aking Mga Hightech na Apo
ang aking pamilya
My Mom’s Grotto
Home Home Home
it’s 4 in the morning and all of us are awake. everybody is excited because we’re going to spend the day (and night) (and day again) on the beach. it’s been a while since i’ve bathed in sea water that’s not madapaking cold. i can’t wait to dip my betlog skin in the warm waters of the south china sea.
Roti Pratah sa Umaga. Tangina, sarap
on my way back to manila from california via singapore.
kakalanding ko lang sa changi at diniretso na agad ako ni eder at leah sa 24 hour roti pratah. ang sarap, bwakangina. it feels like i’ve died and went straight to heaven. ewan ko ba, singapore pulls me, tugs at my heart. perhaps because it feels like my second home. and now i’m on my way back to the place where i was born. apat na taon din akong hindi nakauwi. parati ngang nasa isip ko lately ang concept ng tahanan.
ano ba ang tahanan? ito ba yung lugar kung saan ka pinanganak o ito ba yung lugar na kung saan ka nakatira? hopefully masasagot ko ito habang nasa manila ako ng 2 weeks, but in the meantime…
here i am in singapore and i am loving the food, my friends and everything in between.
RAGE, RAGE!
mahigit $100 ang binayad ko sa co-pay ng gamot. tangina, dumating na ata ako sa stage ng buhay ko na mas malaki na ang binabayad ko sa pag gamot ng chronic illness. nakikinita ko na ang susunod: falling teeth, old man smell, hollow bones, bwakang inang aches and pains sa parte ng katawan kong hindi ko alam existed.
pero isa lang sinisiguro ko: i will not go gently into that madapaking night.