“at the end of the day”
pag naririnig ko itong phrase na ito eh kumukulo ang dugo ko. sobrang overused at tangina talaga, pag naririnig ko ito sa opisina, parang gusto kong mang gulpi. pero pag pinaguusapan ang tahanan eh, eto ang pinaka paborito ko – the end of the day. upo ka lang sa labas ng bahay, samahan mo ng yosi at malamig na iced tea at hintayin ang pagdating ng takipsilim.
in between davao and cotabato ang mt apo, ang pinakamataas na bundok sa pilipinas. gumawa kami rito ng power plant sa gitna ng gubat. ang emphasis ng plantang ito ay sa environmental compliance at malaki ang ginastos upang ma-minimize ang impact ng planta sa kalikasan. i’m proud to be part of the team that made this possible. mahigit pitong taon na itong tumatakbo na walang problema at patuloy na nagbibigay ng kuryente sa buong isla ng mindanao. ito ang project na ginawa ko na pinaka satisfying.
umuwi ako ngayong linggo upang gawan ng project study ang augmentation ng automation system ng planta. sana matuloy ito para muling makabalik sa langit.
sina jet, darlene at lani. tatlong itlog o tatlong maria… bahala na kayo. nagsasaya ang tatlong magkapatid sa bahay at nagkakantahan.
ito na ngayon ang hitsura ng bahay sa antipolo, almost 2 years after lumipat kami sa singapore. malalaki nang mga halaman ko. medyo wild na rin ang ibang mga tanim. ok lang yon siguro. wild rin naman ako. malapit nang mag-sunset nang kinuha itong larawan…my favorite part of the day. sina jet ay nasa loob ng bahay at naghahanda nang hapunan. ako naman ay umiinom ng iced tea at naghahanda nang magdilig.
kikita ulit kami ng mylab ko bukas. susunduin nya ako sa naia at diretso kaming POEA para ayusin yung papeles ko. putonginamoy, kagagaling ko lang doon 2 weeks ago, balik na naman para pumila. sana may online na lang na processing ng OEC para di na kailangang magpakita pa doon. disadvantage para sa mga OFW ang magtrabaho sa sariling bayan. magtatrabaho ka na nga, sasadya ka pa doon. malaking abala. kunswelo ko lang eh pagtapos ng POEA eh may date kami. hehehe. sarap sarap.
bukas, balik ulit akong manila. pahinga isang araw tapos biyaheng davao. from davao, long drive paakyat ng mt. apo. baba sa davao ng sabado, uwi ng maynila. balik ng singapore ng linggo. pahinga ng isang araw. martes, byaheng sydney. trabaho hanggang sabado, lipad ng perth ng linggo. trabaho sa perth hanggang martes, pahinga ng miyerkoles. conference sa singapore ng huwebes. pahinga isang linggo. lipad ng shanghai ng 24. trabaho hanggang sabado. lipad ng beijing ng linggo. trabaho hanggang martes. uwi ng miyerkoles. by the time na matapos ang trabaho ko, august na.
wala nang sars, welcome back the accidental tourist.
Ang laki sa layaw,
karaniwa’y hubad,
walang karsonsilyo’t
labas ang bayag
sinulat ba ito ni balagtas?
Ang laki sa layaw,
karaniwa’y hubad,
walang karsonsilyo’t
labas ang bayag
sinulat ba ito ni balagtas?
di talaga ako magaling sa housework. at least, not at par with the meticulous and very high standards of jet. para sa kanya, dapat fresh smelling at mabango ang labada (na di ko magawa), yung sahig dapat spotless na halos madulas ka (na di ko magawa), pag may nahulog na abubot ay magagalit siya (parati kong ginagwa). those sort of things. it is an understatement to say na control freak siya sa bahay.
grand opening ngayon dito sa singapore ng NEL (north-east line). ito yung underground train system na ginawa nila na umiikot palibot sa north-east part (where else?) ng siyudad… $5 billion cost, 16 stations over 20 kilometers. what’s cool about this new MRT system is that it is the first fully automated underground heavy rail system in the world.
anong ibig sabihin nito? uh, walang driver yung train. hehehe… being an automation engineer myself, interesado ako kung papaano ito tatakbo ngayong commercial operation na siya. i’m sure marami pa itong bugs at yung fact na walang driver ang train makes it more exciting. narinig nyo na ba yung kanta ng soul asylum?
Batang Kaning Lamig 