kaya pala nagiging ulyanin na ako. sa sobrang pangungulangot eh nakukuha unti unti ang utak ko.

kung mayroon kayong oras na libre, imbes na mangulangot o kaya magkamot ng pwet, puntahan ninyo at basahin ang nakakabaliw, nakakaaliw at magandang THE BLOGTOONIST – site ito ng idol ko’t kaibigan na si dengcoy miel. sa mga hindi pa nakakakilala sa kanya, si dengcoy ay isa sa mga pinakasikat na editorial cartoonist sa buong mundo. based siya sa singapore at nagtatrabaho sa singapore straits times. he has published many books and his work has been exhibited in many countries. syndicated din ang mga cartoons niya in many newspapers and magazines all over the world. siya rin nga pala ang gumawa ng caricature namin ni jet na nakikita ninyo sa unahan ng blog ko. napakabait at napaka humble na tao. kahit sikat si dengcoy ay napaka approachable niya, simple dumiskarte at magaling makisama. talking to him, you’ll discover his deep intelligence and his kind soul. a true blue pinoy. magpunta kayo sa site niya at basahin ang mga entries and admire his cartoons. leave a comment – sabihin ninyo galing kayo rito at pinadala ko kayo doon sa site niya.

bumalik na ulit ang dati kong routine nung nasa singapore pa kami. nagkakamot ullit ng betlog sa umaga? hehehe. hindi naman. mag iisang linggo na akong nag e-excercise. palakad lakad ng 30 minutes around our apartment pagtapos ng trabaho. masarap maglakad dito sa amin. medyo malamig na kasi pag early evening kaya hindi masyadong nakakapagod. maraming mga tao ang health conscious dito kaya marami akong kasabay sa kalye. iba ibang age group – from super lola (hindi yung paputok, gagi) to middle age kyut pinoy (ako yon – ngyahaha). nagbabatian kami ng “gud ibning” at “hello” kaya pakiramdam ko eh para akong member ng isang malaking jogging federation. it feels good kahit minsan alam mong parang walang laman ang bati. para ngang eksena right out of a louis armstrong song. hindi “hello dolly” gago. yung “what a wonderful world” (i.e. “i see friends shaking hands saying how do you do”). bawat gabi pa ng paglalakad ko ay may kasabay akong magandang sunset. isa ito sa highlight ng aking araw. makulay kasi ang mga sunset dito sa orange county at minsan nga feeling ko eh wala akong karapatang makita ang tanawing ito dahil sa sobrang ganda. suwerte lang siguro.

one sure sign na ang kakilala ninyo ay lumaki during the 1970’s pag nagsabi siya ng:

1. “toga” imbes na “sapatos”

2. “yoyo” imbes na “relos”

3. “bread” imbes na “pera”

4. “stir” imbes na “pinapaikot mo lang ata ako eh”

5. “farout” imbes na “wow, ang galing!”

6. “magkano ang score mo diyan” instead na “magkano ang bili mo riyan”

7. “toma” instead na “inom”

8. “sindihan na yan” imbes na… ano bang current name para dito.

nung araw, sa marikina shoe expo pa kami dumadayo para lang makabili ng sapatos, ngayon narito na kami sa california at marami nang available na sapatos na kasya sa akin. how time flies. although malayo na kami sa shoe stores ng aking childhood, we still make long journeys para makita ang tamang style na gusto ko at pinakaimportante ay tama ang price. nakabili ako sa cabazon. isa itong factory outlet malapit na sa palm springs. lagpas 200 miles (over 300 kilometers) nga ito sa amin, back and forth. kung sa maynila ako nagsimula, nalagpasan ko na ang baguio. pero ok lang naman ang mga ganitong distansya rito sa amerika. maganda kasi ang mga kalye kaya mabilis ang takbo ng mga sasakyan. di mo mapapansin na malayo na pala ang narating mo. mabuti nga’t nagpunta kami roon, at least naipasyal ko si jet kahit papano. dami nga rin niyang nabili kaya masaya rin siya. ako man ay ok din kahit nakiskis na naman ang pobreng credit card.

Continue reading →