nagpunta ako sa eye doctor nung friday para magpa check-up. siyempre pina check-up ko yung mata ko. alanganaman magpunta ako roon dahil mayroon akong ubo. routine lang naman dahil may diabetes nga ako. gusto lang masigurado ng doctor na walang damage dahil nakaka bulag pala ang diabetes. medyo natakot nga ako nung una, dahil baka nabubulag na nga ako. panay kasi ang jakol ko nung bata ako eh.

Continue reading →

kung nasa NAIA kayo kanina at may nakita kayong malaking damuhong naka wheel chair… ako yon.

pagtapos ng isang linggo sa ospital at isang linggong exile sa antipolo, pinayagan na rin ako ng doctor ko na lumipad. bago yon, tinanggal muna niya yung drain ko nung monday. tapos ang tahi ko naman nung wednesday, kasama na rito ang final check-up para siguraduhin na kaya ko nang sumakay ng eroplano. nung thursday, yung doctor naman ng singapore airlines ang tumingin sa akin. daming hassle ano?

sa arrival din ng changi airport ay naka wheel chair ako. nakakahiya nga ang special treatment, at saka, parang di ko rin ma take na medyo invalid ako. pero malaking relief talaga ito. hanggang ngayon kasi, di pa rin ako makalakad ng mabilis. at siyempre, mayron pa ring sugat na kumikirot kirot. bikini cut nga pala ang tahi ko. ok na ok nga. pag malakas nang loob ko pag magaling na ako, pwede pa rin akong mag bikining itim.

dahil naroon ang mga kaibigan kong doctor, sa st. lukes ako nag pa admit. maganda ang hospital na ito. maasikaso ang staff, bago ang equipment, mabilis ang serbisyo at magaling halos lahat ng mga doctor.

siyempre, may katumbas na presyo ang magandang serbisyong ito. ang standard appendectomy sa st. lukes ay nasa 70,000 pesos (10,000 pesos lower kung semi-private room). hiwalay pa rito ang professional fee ng mga doctor ko. total na binayad ko sa kanila? 30,000 pesos sa surgeon at 12,000 pesos sa anesthesiologist. may tawad na yon. ang galing ano po?

total hospitalization cost ko? over 100,000 pesos. that’s the best money can buy para sa isang appendectomy sa pilipinas. sobrang mahal ano? kung sa pilipinas ako nagtatrabaho, di ko ito kayang i-afford. buti na lang at mayron kaming health insurance sa pinagtatrabahuhan ko. kung hindi, talagang mauubos ang pinagputahan ko.

doctor: sir, kailan ho kayo huling nag pa surgery?
batjay: nung tinuli po ako.

doctor: nautot na po ba kayo ngayon?
batjay: hindi pa po.
doctor: nautot na po ba kayo kahapon?
batjay: hindi rin po.
doctor: e nung isang araw?
batjay: di ko na po maalala. bakit po ba importante sa inyo ang pag utot ko?

doctor: kailan ho kayo huling nadumi?
batjay: kahapon po ng umaga.
doctor: ano po ang hitsura ng dumi ninyo?
batjay: tulad po ng karaniwan. mahaba, makulay.
doctor: masasabi nyo bang normal ito?
batjay: doc, ano po bang depenisyon ng normal na dumi?

my dad’s birthday is also my freedom day. ngayon ang labas ko sa hospital. sa wakas. sa wakas. nakahanda nang lahat ng mga clearance ko at nagbabayad na si jet. uwing uwi na talaga ako, not only for my sake but for jet who has been with me through all this.

each day since the operation, i feel my strength coming back. last monday, halos di ako maka galaw. ngayon i am able to make short walks outside my hospital room. my meals are beginning to get interesting.

nakakatayo na ako without any pain. nakaka ikot na rin ako sa kama. nakaka ihi na akong mag-isa. MILESTONE #1: tinanggal nang intravenous drip ko. MILESTONE #2: naka ebak na ako kaninan. hahaha! baby steps, baby steps…

ngayon nagsimula na akong kumain ng “soft food”. ang una kong disenteng meal simula nang operahan ako: sabaw ng pinakuluang gulay, lugaw na walang lasa, boneless bangus at gelatin.

pakiramdam ko, ngayon lang ako nakatikim ng pagkain sa buong buhay ko. tasteless food never tasted this good. i finish the entire meal. UBOS!

sobrang cranky ko ngayon. ever since saturday, di pa ako nakaka inom ng tubig. bawal pa raw sabi ng doctor, gardenget. ang relief ko lang ay ang mga ice cubes na sinusubo sa akin ni jet every 30 minutes.