dear unkyel batjay,
nagising na lang ako kaninang umaga na may malaking sugat sa paa. hindi ko alam kung paano ko ito nakuha. palagay ko ay nakamot ko ito habang ako ay natutulog. hindi ko nga ito namalayan – sobrang lakas siguro ng pagkamot ko. mahapdi nga ngayon at nahihirapan akong maglakad. ano ba sa tingin mo ang dapat kong gawin?
nagmamahal,
gentle reader
dear unkyel batjay,
nagising na lang ako kaninang umaga na may malaking sugat sa paa. hindi ko alam kung paano ko ito nakuha. palagay ko ay nakamot ko ito habang ako ay natutulog. hindi ko nga ito namalayan – sobrang lakas siguro ng pagkamot ko. mahapdi nga ngayon at nahihirapan akong maglakad. ano ba sa tingin mo ang dapat kong gawin?
nagmamahal,
gentle reader
ito ang hitsura ng opisina ko dito sa california. mayroon akong “room with a view”, bagay na labis kong ikinatutuwa. pag silip ko nga sa labas, bukod sa mga sira ulo at malilibog na kuneho, nakikita ko ang basketball court at ang beach volleyball area. tuwing tanghali, maraming mga taong naglalaro at pinapanood ko sila habang kumakain ng lunch. ang galing nga ng opisina namin (actually “campus” ang tawag namin dito), it has something for everyone. i love my job. bagay kasi ang kumpanya sa personality ko. i love the irreverence and the culture. i also love the free food, but that’s another story. dito lang ako nakakakita ng mga nagtatrabaho ng naka shorts, mahilig sa rock music at kung ano anong mga twisted na personality ng mga empleyado. gusto ko rin yung individual na dekorasyon ang ginagawa sa mga kwarto at cubicle sa opisina. bawat pwesto ay reflection ng personality ng mga taong nagtatrabaho doon. mayroong cublicle na para kang nasa loob ng sports car, mayroon namang para kang nasa space ship, mayroon parang amusemnt park, ang iba naman ay puno ng mga gadgets, maraming mga litrato ng mga anak at kung ano ano pa. yung opisina ko ay medyo ‘ala pang laman dahil kulang sa oras mag ayos. pero at the moment, hindi naman siya exactly totally bare. bukod doon sa “bird poop for sale” sign ko, mayroon akong mga sumusunod:
ito ang hitsura ng opisina ko dito sa california. mayroon akong “room with a view”, bagay na labis kong ikinatutuwa. pag silip ko nga sa labas, bukod sa mga sira ulo at malilibog na kuneho, nakikita ko ang basketball court at ang beach volleyball area. tuwing tanghali, maraming mga taong naglalaro at pinapanood ko sila habang kumakain ng lunch. ang galing nga ng opisina namin (actually “campus” ang tawag namin dito), it has something for everyone. i love my job. bagay kasi ang kumpanya sa personality ko. i love the irreverence and the culture. i also love the free food, but that’s another story. dito lang ako nakakakita ng mga nagtatrabaho ng naka shorts, mahilig sa rock music at kung ano anong mga twisted na personality ng mga empleyado. gusto ko rin yung individual na dekorasyon ang ginagawa sa mga kwarto at cubicle sa opisina. bawat pwesto ay reflection ng personality ng mga taong nagtatrabaho doon. mayroong cublicle na para kang nasa loob ng sports car, mayroon namang para kang nasa space ship, mayroon parang amusemnt park, ang iba naman ay puno ng mga gadgets, maraming mga litrato ng mga anak at kung ano ano pa. yung opisina ko ay medyo ‘ala pang laman dahil kulang sa oras mag ayos. pero at the moment, hindi naman siya exactly totally bare. bukod doon sa “bird poop for sale” sign ko, mayroon akong mga sumusunod:
suwerte ka raw pag nataihan ka ng ibon. at least yan ang kasabihan ng mga taga asia. naniniwala ako rito. nung grade five kasi kami, yung isang classmate ko, nabagsakan ng ebs ng tarat habang kumakain kami sa gym. muntik na ngang ma shoot sa lunch niya, pero lumihiis ito at tumama sa balikat niya. naiyak nga siya (siguro dahil napahiya). pero look at him now – isang successful na negosyante. panay na lang ang pasok ang pera sa bulsa niya automatically at kahit di na siya magtrabaho hanggang sa mamatay siya eh hindi na siya magugutom. all that good luck later on his life, dahil lamang sa isang fateful shitty day. sana ako rin swertehin – nung first day of work ko kasi dito sa america, yung bintana ng kuwarto ko ay nataihan ng ibon. hindi ko alam kung anong ibon pero betchabygollywow, ang laking kalat ang ginawa niya (please see picture). sabi nga ng room mate kong si claus eh baka ostrich daw ang tumae sa bintana ko. impossible naman kasi, una, walang ostrich dito sa california. ikalawa, hindi naman lumilipad ang ostrich (oo nga pala, PYI: nasa top floor ang office ko). baka agila o lawin – marami kasing umaaligid dito. siguro hina-hunting nila yung mga sira ulong kuneho na takbo ng takbo sa office grounds namin. heniway, gumawa nga ako ng “FOR SALE” sign para naman malagyan ng kaunting dekorasyon ang opis. lahat nga ng dumadaan ngayon ay humihinto at natatawa – nagiging conversation piece tuloy (“what you got there, jay?”, “can i get one of them bird shit too?”, “what in the hell is that thing on your window?”, “fucking shit!”, “holy shi!t”, “hey jay, you’re full of shit!” and many other words to that effect). sikat na nga ako ngayon – “you know who jay is, right? he’s that new guy from building 1 with the big bird shit on the window”. for all the crap i’ve been getting (pun intended), sana naman mas swertehin kami ni jet dito sa amerika. sabi nga ni brader mike eh – “emen to dat, ale-luya!“
ang topic ngayon sa “the rebels without because” ay pagkaing pinoy. toka ko kaya gumawa ako ng listahan ng mga pagkain na gusto kong kainin kung bibitayin na ako bukas. minsan pag wala akong magawa, imbis na mangulangot ako eh iniisip ko kung ano ang gagawin ko kung ako si jose rizal nung mag-isa siyang nakakulong sa fort santiago at alam na niya na kinabukasan siya’y babarilin. pagtapos ng matagal na pagmuni-muni, tatlo ang naisip kong pwedeng gawin. UNA, hihiling ako na kung pwede akong mamboso doon sa mga naghahalikan na magsyota sa pader ng fort santiago. IKALAWA, gagawa ako ng tula (hindi mi ultimo adios, gago. kailangan ay original) – gagawa ako ng huling tula tungkol sa palaka. at IKATLO, oorder ako ng paborito kong mga pagkaing pinoy. heto ngayon dear prens, ang menu ng aking last meal…
dear unkyel batjay,
pag nangungulangot po kayo habang nagmamaneho, saan po ninyo ito ipinapahid?
respectfully yours,
gentle reader
dear unkyel batjay,
pag nangungulangot po kayo habang nagmamaneho, saan po ninyo ito ipinapahid?
respectfully yours,
gentle reader
ang distansya from our apartment to my office is around 2 miles. maraming salamat sa inyo my dear prens, at bigla akong nagkaroon ng sipag na alamin kung gaano ito kalayo sa metric system – ang sagot ay 3.218688 km. o sige, para walang kalituhan, sabihin na lang natin na limang minuto lang ako from home to work. sapat na oras ito upang mangulangot habang nagmamaneho. hehe. pero not enough to enjoy my music. ang isa pa naman sa mga paborito kong gawin ay makinig ng musika habang nagmamaneho (clapton, springsteen, binky lampano). since 5 minutes away lang ako eh minsan hindi ako nakakatapos ng isang kanta. bitin na bitin. minsan nga pag maganda ang kanta, sadya kong binabagalan para marinig ko ang mga tugtog ng buo. ang musika ay parang time machine. minsan magugulat ka na lang at biglang may kantang magpapaalala sa iyo, very vividly, ng mga nangyari sa buhay mo. tulad kanina, bigla akong nasenti dahil biglang tumugtog yung ending song ng voltes v habang papauwi ako (ito yung “oyani kaldereta“). pakiramdam ko eh para ulit akong ten years old. naalala ko rin tuloy yung time na pinahinto ni marcos ang voltes v, bwakanginangyan. pero that’s another story.
ang distansya from our apartment to my office is around 2 miles. maraming salamat sa inyo my dear prens, at bigla akong nagkaroon ng sipag na alamin kung gaano ito kalayo sa metric system – ang sagot ay 3.218688 km. o sige, para walang kalituhan, sabihin na lang natin na limang minuto lang ako from home to work. sapat na oras ito upang mangulangot habang nagmamaneho. hehe. pero not enough to enjoy my music. ang isa pa naman sa mga paborito kong gawin ay makinig ng musika habang nagmamaneho (clapton, springsteen, binky lampano). since 5 minutes away lang ako eh minsan hindi ako nakakatapos ng isang kanta. bitin na bitin. minsan nga pag maganda ang kanta, sadya kong binabagalan para marinig ko ang mga tugtog ng buo. ang musika ay parang time machine. minsan magugulat ka na lang at biglang may kantang magpapaalala sa iyo, very vividly, ng mga nangyari sa buhay mo. tulad kanina, bigla akong nasenti dahil biglang tumugtog yung ending song ng voltes v habang papauwi ako (ito yung “oyani kaldereta“). pakiramdam ko eh para ulit akong ten years old. naalala ko rin tuloy yung time na pinahinto ni marcos ang voltes v, bwakanginangyan. pero that’s another story.
Batang Kaning Lamig 
