pag medyo pagod na sa kakalakad sa cubao, diretso nood muna ng sine. either coronet, diamond or new frontier. naalala ko, parating malagkit ang mga sahig ng mga sinehan nung araw. siguro dahil sa mga natapon na coke. SANA, dahil sa mga natapon na coke. baka kasi may mga manyak na mahilig mag mariang palad at sa sahig pinatatalsik yung kanilang, ahem, semilya. i digress – anyway, paglabas sa sine, pasok naman sa fiesta carnival – sakay sa roller coaster na maliit o kaya laro ng mga video games – either pong, night rider, brick game or space invaders. pacman would come later, much to our delight. pag labas mo sa kabila ng fiesta carnival, malapit ka na sa ali mall. masarap umikot doon nung araw dahil marami kang makikitang mga kung ano ano (mga pokpok, mga pekpek, mga anghel na may malalaking pakpak, etc). mayroon pang skate town rink doon pero di ako nagpupunta kasi rocker dude ako at mga disco kid ang mga tambay doon. from ali mall, lakad kami towards COD or the marikina shoe expo para tumingin ng sapatos. naalala ko tuloy yung glenmore shoes commercial sa pinoy rock and rhythm during those times. si pepe smith ang kumanta ng theme song and i remember the lyrics to this day…

“hinahanap mo ba ang tunay na toga
glenmore ang tatak ng sapatos
sa bawat hakbang ay walang paltos
yan ang glenmore shoes

glenmore, glenmore
matibay, may class at may uri
glenmore, glenmore
yan ang glenmore shoes”

TO BE CONTINUED (na naman)

bumili ako ng sapatos nung linggo. mabuti nga’t narito kami sa amerika. dito lang kasi ako nakakakita ng disenteng sapatos para sa paa ko (oo virginia, dalep-endarayt). size 12 kasi ang paa ko. you know what they say about people with big feet, don’t you? they have big cocks shoes. nagsimula ang problema ko sa shoe size nung pagtapak ko (pun intended) ng 1st year high school. around this time, bigla na lang humaba ang paa ko (oo virginia, parang jinakol dahil biglang laki) at nahirapan na akong bumili ng sapatos sa pilipinas. karamihan kasi ng mga stock sa mga tindahan ay hanggang size 9 lang. swerte na kapag nakakita ka ng size 10. ang ginagawa ko nga bago pumasok sa mga shoe store ay magtanong muna kung ano ang pinakamalaking size na available. nakaka disappoint kasi kapag may kursunada kang sapatos tapos biglang sasabihin sa iyo ng tindera na hanggang size 9 lang sila. ang ginagawa ko nga during those days ay bumisita sa marikina shoe expo sa cubao before the start of classes. nung araw kasi, dito ka makakakita ng mga murang sapatos na may malaking mga size. malapit lang ang shoe expo sa COD. naalala nyo pa ba yung COD? ito yung department store sa cubao na nagpapalabas ng malaking puppet at animatronic show sa balcony nila pag pasko. dinadayo ito ng mga taga maynila during the 1970’s and i remember watching it as a child with my dad. buhay pa kaya ang COD at ang marikina shoe expo? i hope it’s still there.

TO BE CONTINUED TOMORROW

nung sabado, nag hatid-sundo ako kay jet sa kanyang driving school sa san juan capistrano. memorable ang lugar na ito sa akin kasi nung araw, napapanood ko ito parati sa TV. sikat kasi ang capistrano dahil sa mga ibon na bumabalik balik dito during spring time. nung bata ako, akala ko eh manok yung mga ibon na iyon – oo virginia, akala ko nung una eh “the chickens of capistrano”. na imagine ko nga ang libo libong mga manok na lumilipad taon taon galing sa kanilang winter home sa south america. nawala lang ang image na ito nang tumada ako kasi malaman ko na: una, hindi lumilipad ang mga manok, at ikalawa – mga swallows pala ang tawag sa mga ibon na nagpasikat sa san juan capistrano. bakit ba swallows ang tawag sa mga ibon na ito? mahilig ba silang lumulon? hindi ko alam. wala akong kakilala na nakaka alam. ayon sa aking pagbabasa, ang mga swallows pala ng capistrano ay galing pa ng argentina! siguro mahilig sila sa carne norte (ngyahaha, ang corny ko). ang total distance from argentina to san juan capistrano ay 7,500 miles one way (samakatwid – 15,000 miles ang travel nila back and forth kasi 7,500 taymis 2 equals 15,000). ang galing ko sa math ano? hehe. engineer kasi ako eh. pero bwakanginangyan, ang haba ng byahe nila at bilib ako sa lakas ng resistensya nila – para silang mga lance armstrong ng mga ibon.

Continue reading →

T: anong katangian ng mga amerikano ang gusto mo?

S: that they love to bitch about things. gusto ko yung fact na mahilig silang magsalita at mag voice out ng mga opinions. that in a meeting, you can shout at each other about work related matters pero pagtapos ay back to normal. walang personalan, ika nga. gusto ko yung exchange ng mga opinion – nagiging mas creative ako sa mga ginagawa ko dahil nakikita ko ang lahat ng mga angulo. gusto ko yung fact na pag may sumingit sa pila, may sisigaw sa likod na puno ng mga salita tungkol sa mga part ng lower anatomy. it’s a refreshing change from the way asians do it (ie, tahimik, timid, keeping things to themselves).

T: anong katangian ng mga amerikano ang ayaw mo?

S: that they love to bitch about things. too much sometimes. bitch, bitch, bitch, bitch, bitch. the weather’s too hot – bitch. the weather’s too cold – bitch. the gas prices are over $3 – bitch. walang kape sa coffee pot – bitch. mas maliit yung actual order na pagkain sa fastfood kaysa doon sa nakalagay sa picture – bitch. ultimo kaliit liitang bagay – bitch, bitch, bitch, bitch, bitch. minsan nami miss ko tuloy how asians do it (ie, tahimik, timid, keeping things to themselves).