kanina, mga alas 4 ng hapon, nagulat na lang ako nang dumaan si mang boy kasama ang pamangking niya’t kapatid. galing pa sila sa pasig at umakyat dito sa antipolo upang tuparin ang kanyang pangako na pakainin ng ginataan si jet bago umalis papuntang singapore. noon pa kasi niya ito binibida, bago pa mag-pasko.

sa madaling sabi, bumaba siya sa pasig galing dito sa antipolo upang magpaluto sa kapatid niya ng ginataan. di lang ginataan ang dala niya, may kasama pang palitaw na binudburan ng niyog, anis, asukal at sesame seeds. masarap!

ginawa tuloy namin ay nag-lagay na naman kami ng mga lamesa sa kalye para sa impromptu merienda. nilabas ang mga plato at kubyertos, malamig na pop cola at sinistensyahan na ang masarap ng ginataan at palitaw.

ang sarap talaga sa pilipinas. aalis ka na lang papunta sa ibang bansa, di pa rin nakakalimot ang mga kapit bahay na pasayahin ka’t busugin.

madaling araw na pala… sige tutulog na ako. dito ako ngayon nakahigang nakadapa sa kama habang nagsusulat… minsan nakadapa at naghahanap ng palakang may buhok, pero ibang storya naman iyon.

habang sinusulat ko ito, malakas ang hangin sa labas. may kalamigan ngayon dito sa bundok ng antipolo. nagsimula ito kagabi, bisperas ng bagong taon: bigla na lang lumakas ang hangin na may dalang konting lamig. sarap nga eh. pero teka…nagugutom ako! kumain kaya ako ng fruit salad? gumawa kasi si jet ng kanayang espesyal na fruit salad… frozen na ito dahil magdamag na sa freezer. tapos mayron din itong topping na grated cheese. hmmm….

teka, maka-baba na nga nang masistensyahan na ang fruit salad na iyan.

masaya ang new year namin dito sa antipolo. ito ang aming unang new year simula nang maging OFW ako. nung isang taon eh sa singapore kami nag bagong taon at talaga namang ubod ng boring at walang kalatuy-latoy. hindi nga pala ako bumili ng paputok at nanood (at nakinig) na lang kami sa mga paputok ng kapitbahay. sa trabaho ko kasi, importante ang kamay at ayokong mabawasan ang mga daliri ko… nga pala, yung isang kaibigan ko, muntik nang mawalan ng daliri. hindi dahil sa paputok kundi dahil sa isang aksidente sa plantang pinagtatrabahuhan niya sa new zealand. ok na naman: pagkatapos ng mahabang operasyon at theraphy ay nakakapag-jakol na raw siya… hehehe.

asan na ba ako: ah… yun nga, pagkatapos ng isang boring na bagong taon sa singapore, itong bagong taon na ito ay masaya. marami ring mga kapitbahay ang may magarbong paputok mula kwitis hanggang sa mga chinese firecrackers na talagang mapapa “wow” ka sa kulay at epeks.

espesyal din ang salo-salo. nagluto kami ng tacos, crepe, hamon at fruit salad. kapitbahay namin eh may pansit at palitaw (lulubog-lilitaw). sa labas ulit kami kumain pagtapos ng putukan ng bagong taon, limang pamilya naman kami ngayon.

siyempre, nakapula kaming lahat (para suwerte). may pera sa bulsa (para may pera buong new year) at siyempre bagong ligo (para walang anghit buong taon?).

sa bahay naman ay bukas lahat ng ilaw, bintana at pinto (para pumasok ang suwerte sa aming tahanan).

pagsapit ng umaga ay byahe naman kami sa novaliches. lunch sa bahay nina jet at dinner sa bahay ng mommy ko. puro kain, puro kain. kain na lang ng kain. hirap talaga rito sa pilipinas pag bagong taon! hehehe…nakakainis.

muntik nang di naging happy ang new year dito sa subdivision namin. pano kasi pinag-awayan ang kakulangan sa pondo para sa sweldo ng security guards. nangyari tuloy, nagkaroon ng mga tampuhan ang iba sa aking mga kapit-bahay. ang suma, dapat by the stroke of midnight ng pagdating ng bagong taon, tanggal lahat ng security guard ng aming munting community.

buti na lang at naayos ang mga gusot. paano ito naayos? nag salo-salo ang buong subdivision sa gitna ng kalye. pot luck dinner from 9:00 hanggang 11:30 pm ng december 31. sinabay na rito ang meeting at open forum. eventually, nagkasundo rin ang lahat at nagka-ayos ang mga nagkatampuhan. solve na rin ang problema sa security guards.

buti na lang at nagkaayos ang lahat. ang aking kasing paniniwala eh ang iyong tahanan ay ang iyong refuge at fortress. mahirap ang may kaaway sa iyong place of refuge. at the very least kung hindi mo magawang makipag kaibigan, dapat cordial ka sa lahat ng miyembro ng comyunidad. lalo na dito sa aming tirahan kasi maliit lang ang mundong ginagalawan namin. sa ngayon, 39 na bahay lang kami rito. 39 na pamilya ang miyembro ng aming comyunidad.

very interesting ang mga homeowners sa subdivision namin. iba-ibang nationality, ugali at hanap buhay…

mayron akong 2 kapit bahay na hapon na nakapag-asawa ng pinay (isa nagtitinda ng mantika at isa ay may karaoke sa sumulong highway overlooking manila), may doctor na matandang dalaga, may negosyante na every month ay pinapipinturahan ang bahay niya, may opisyal ng gobyerno, mayrong matandang lalaki na may asawang teen-ager (hehehe), may guro, may tsismosa, may kulang sa pansin, mayrong maytopak, may matandang dalagang us citizen, mayrong magaling magluto ng bibingka at may us navy ng japan.

iba sa kanila ay nakakainis, iba nama’y nakaka-aliw. ang iba naman ay tunay na kaibigan na parating handang makiramay. silang mga tunay na kaibigan ang nagbibigay saysay sa kahulugan ng salitang “kapitbahay”.