isang bad habit ng ibang singaporeans sa bus ay ang hilig nilang umupo sa aisle seats. kahit siksikan na at marami nang nakatayo, di sila uurong sa window seat. iiwan lang nila itong bakante with a “dedma to the world” attitude. pag nagpilit ka namang umupo, iiwas lang sila na may kasamang masamang tingin pero papaupuin ka rin eventually sa tabi ng bintana. siyempre lulukso ka pa at malaking hassle. kaya, karamihan ng mga pasehero ay tatayo na lang imbis na makipagsiksikan sa pag upo. kanina ay puno ang bus pero may isang row na may bakanteng window seat. nagpilit akong umupo roon pero di umurong ang pasahero. eventually, pinagbigyan naman akong maupo sa window seat, kaya lang nag give way lang siya na may kasamang major na pagtataray. nagmadali tuloy akong umupo, kaya yon: tinamaan ng backpack ko yung ulo niya. naroon pa naman ang lunch box kong matigas. nag sorry naman ako pero parang gusto kong ulitin. hehe.

people watching is a great thing to do pag commuter ka ng train na tulad namin. kailangan aliwin mo kasi ang sarili mo sa mahabang byahe. minsan, hindi sapat ang iPOD, book or newspaper. ang ginagawa ko nga lately ay tumingin sa mga kasama ko sa train and then make up stories about them to pass away the time. por eksampol: yung ale na mahaba ang baba, siguro magaling mag tiklop ng kumot. yung mama na may laugh lines malamang ay bungisngis. yung matabang ale, siguro only child na lumaki sa lola niya kaya spoiled at iniwan sa kusina. yung matangkad na babae, siguro walang boypren kasi ayaw ng mga singaporean na lalaki ang mas matangkad ang mga girlfriend nila. sayang, baka tumanda siyang dalaga at tuluyan nang magsara ang kanyang pekpek. hehe. ay sorry, ang bastos ko talaga. bigla ko tuloy naalala yung paboritong story ng boss ko tungkol sa contraception sa singapore…

Continue reading →